ICAB en KBF

Vandaag hadden we een dag met wat officiele afspraken... Om half elf werden we opgehaald door Helen Orita, de social worker van het KBF... Als eerste brachten we een bezoek aan het ICAB, het Inter Country Adoption Board... Social worker Irene gaf ons antwoorden op vragen mbt de matching van  Ireen...  Ik ben diep onder de indruk van het vertrouwen wat het ICAB ons daarbij heeft gegeven....... Somer en Ireen kregen alletwee een Jeepney kado... De jeepney is echt een typisch Filippijns voertuig en niet weg te denken uit het straatbeeld op de Filippijnen.
Vervolgens hebben we een bericht geschreven in het boek van het ICAB... Als Ireen ooit terug wil naar haar roots en een bezoek gaat brengen aan het ICAB, zal ze de woorden lezen die we vandaag hebben geschreven....
Vervolgens hebben we een bezoek gebracht aan het KBF... de adoptieorganisatie in de Filippijnen die contact heeft gehad met Wereldkinderen in Nederland en uiteindelijk alles inzake onze procedure heeft geregeld.... We hebben het als een zeer hartelijke ontvangst ervaren...
Bij heb KBF hebben we ook geluncht... We aten " pangsit" wat symbool staat voor een lang en gelukkig leven!!!

Rond een uur of half 2 waren we terug in het hotel en heeft Ireen anderhalf uurtje geslapen... Jelle is met Somer in de tussentijd even gaan zwemmen... Ze waren terug voordat Ireen wakker werd...

Vandaag was een dag van 1 stapje naar voren, 2 stapjes terug... Maar over het algemeen gaan we toch stap voor stap vooruit!!!! ( PNW;-))
Ook in het belang van Somer hebben we besloten, dat de afstand die wij (Somer en ik) nemen in het contact met Ireen, omdat zij de confrontatie nog niet aandurft,  niet meer inhoudt, dat  we  uit de buurt blijven als Ireen gaat huilen omdat we te dichtbij komen... Somer mist haar papa en ik het samenzijn met elkaar... Het is geen kwestie van kiezen... het is een situatie van delen.... Vanaf nu doen we alles met z'n vieren....Ook als we, wat Ireen betreft, te dicht in de buurt  komen. We verdwijnen dan niet meer, maar blijven!!!! De toenadering laten we echter van haar kant komen.... Dus... gewoon naast elkaar zitten op de bank... Ook als dit leidt tot een huilbui van Ireen... Maar dan wel rustig aan het contact aangaan als zij daar klaar voor is....

Vanmiddag hebben we bij de franse bakker weer lekkere broodjes gescoord.... De dames Westra zijn GEK op chocolade muffins.... Ireen kwam los.... gooide haar knuffel naar me toe.... Ik knuffelde "Irah the mouse" en gooide em terug.. Dan lacht ze stralend naar me en dan weet ik dat het uiteindelijk wel goed komt.... maar de weg naar DAT moment gaat niet zonder vallen.... maar met hulp van onze hemelse vader en de mensen om ons heen, staan we wel elke keer wel weer op... Dank voor al jullie gebeden en  bemoedigende woorden....